Το κείμενο γράφτηκε από τον Russell Hickman και δημοσιεύτηκε στο Kansas Historical Quarterly το Νοέμβριο του 1933.
Αρχικό κείμενο: The Vegetarian and Octagon Settlement Companies
Τα αμερικάνικα σύνορα ήταν πάντα ένα γόνιμο πεδίο για πειραματισμούς κοινωνικής μεταρρύθμισης. Από τη στιγμή που οι ετερόδοξοι εποίκισαν το Ρόουντ Άϊλαντ υπό τη σημαία του Ρότζερ Γουίλιαμς μέχρι την εξαφάνιση των συνόρων προς το τέλος του δέκατου ένατου αιώνα, οι κενές εκτάσεις προς τα δυτικά έδωσαν νέες ελπίδες σε αυτούς που επιθυμούσαν να ιδρύσουν μια νέα κοινωνία. Η φθηνή γη ήταν ένα μεγάλο όφελος για εκείνους που ήταν άνεργοι ή δεν ευημερούσαν οικονομικά στην Ανατολή, ενώ εκείνοι που ήταν απλώς δυσαρεστημένοι θα μπορούσαν πάντα να δοκιμάσουν μια «νέα ευκαιρία» στη Δύση. Σε μια περίοδο επώασης ποικιλόμορφων κοινωνικών θεωριών, τα σύνορα εξυπηρέτησαν τόσο ως βαλβίδα ασφαλείας για την Ανατολή όσο και ως ένα βολικό εργαστήριο για να τεθεί η θεωρία σε πράξη, ιδιότητες στις οποίες μια πιο καθιερωμένη και αποκρυσταλλωμένη κοινωνία θα υστερούσε.[1]
Η χορτοφαγία χρονολογείται τόσο πίσω όσο η αρχαία θρησκεία του Ινδουισμού και υποστηρίχθηκε από τον Πλάτωνα, τον Πλούταρχο και άλλους συγγραφείς των κλασικών χρόνων. Στη Μεγάλη Βρετανία o Τζορτζ Τσέινι (1671-1743), ένας από τους πρώτους πρωτοπόρους του κινήματος, δημοσιεύει το Essay on Regimen το 1740. Το 1811 εμφανίστηκε το Return to Nature του [Τζον Φρανκ] Νιούτον, ή Defence on Vegetable Regimen, και το 1847 ιδρύθηκε η Χορτοφαγική Εταιρεία στο Μάντσεστερ. O Έντουαρντ Μπάλτζερ (1818-1887) ήταν ένας από τους Γερμανούς πρωτοπόρους, σχηματίζοντας μια Χορτοφαγική Εταιρεία στο Νορντχάουσεν το 1868. Οι Σιλβέστερ Γκράχαμ (1794-1851), Τσαρλς Λέιν και Άμος Μπρόνσον Άλκοτ (1799-1888) ήταν οι ηγέτες του πρώιμου κινήματος στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το 1889 διαμορφώθηκε η Ομοσπονδιακή Χορτοφαγική Ένωση, μια διεθνής ομοσπονδία οργανώσεων για χορτοφάγους.[2]
Η χορτοφαγία στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν μία από τις πολλές αλλαγές που παρουσιάστηκαν στο μεταρρυθμιστικό κίνημα της δεκαετίας του τριάντα. Πολυάριθμες συνεταιριστικές κοινότητες ξεπήδησαν, εμπνευσμένες σε μεγάλο βαθμό από το μίσος προς τη βιομηχανοποίηση και την αποφασιστικότητα για επιστροφή σε πιο απλές μορφές ζωής.[3] Στο κίνημα για τη μεταρρύθμιση στην αμερικανική διατροφή, το οποίο αντιτάχτηκε στην υπερβολική της έμφαση στο κρέας και τα βαριά φαγητά, ο Σιλβέστερ Γκράχαμ ήταν καθοδηγητής. Το 1830 διορίστηκε γενικός αντιπρόσωπος της Pennsylvania Temperance Society. Μελέτησε ανθρώπινη φυσιολογία, διατροφή και θεραπευτική αγωγή κατά τη διάρκεια των σπουδών του, και το 1830-1831 παρέδωσε διαλέξεις για τα θέματα αυτά στη Φιλαδέλφια και τη Νέα Υόρκη, και αργότερα σε όλο το μήκος του Ατλαντικού. Ο Γκράχαμ υποστήριζε την κατανάλωση ψωμιού ηλικίας τουλάχιστον δώδεκα ωρών, ψημένο από ακοσκίνιστο σιτάρι ολικής αλέσεως και χοντροκομμένο. Πρότεινε, επίσης, σκληρά στρώματα, ανοιχτά παράθυρα στις κρεβατοκάμαρες, κρύα ντους, λαχανικά, φρέσκα φρούτα, σκληρά δημητριακά, καθαρό πόσιμο νερό και ευθυμία κατά τη διάρκεια των γευμάτων. Ο Γκράχαμ πίστευε ότι όλα τα κρέατα είναι λιγότερο υγιεινά για τον άνθρωπο από ότι τα φρούτα, τα δημητριακά και τα λαχανικά, ότι όλα τα μπαχαρικά εκτός από το αλάτι πρέπει να αποφεύγονται, και ότι το τσάι και ο καφές, όπως και το αλκοόλ, αξίζει επίσης να αποφεύγονται. Ο Έμερσον τον ονομάστηκε «ποιητή του ψωμιού από πίτουρο και της κολοκύθας».[4] Ωστόσο, παρά όλες τις αντιθέσεις, εμφανίστηκε παντού το αλεύρι Γκράχαμ και ξεπήδησαν οικοτροφεία Γκράχαμ και εστιατόρια. Λίγα χρόνια αργότερα, ο διάσημος μεταφυσικός και εκπαιδευτικός μεταρρυθμιστής, Άμος Μπρόνσον Άλκοτ, πρότεινε μια χορτοφαγική συνεταιριστική αποικία. Ο Άλκοτ ήταν ένας par excellence μεταρρυθμιστής και ήταν συνεχώς παρών σε μεταρρυθμιστικά συνέδρια για την κατάργηση της δουλείας, τη χορτοφαγία και την εγκράτεια. Κατά τη διάρκεια του χειμώνα του 1843-1844 ο Άλκοτ, με τη συνεργασία του Χένρι Ράιτ, του Τσαρλς Λέιν και του γιου του Γουίλιαμ, επεξεργάστηκε ένα σχέδιο για τη Fruitlands, μια συνεταιριστική κοινότητα χορτοφάγων. Ο Λέιν επένδυσε όλες τις οικονομίες του σε μια έκταση κοντά στο χωριό Χάρβαρντ της Μασαχουσέτης, και τον Ιούνιο του 1844 η ομάδα κινήθηκε προς αυτή την τοποθεσία.[5] Η οργάνωση τους βασιζόταν σε αρχές αυστηρής χορτοφαγίας – όχι σάρκα, ψάρια, πουλερικά, αυγά, γάλα, τυρί ή βούτυρο. Το πείραμα ήταν τόσο ριζοσπαστικό, που ακόμα και η εργασία των αλόγων ήταν περιττή, και μόνο τα «υπέργεια» λαχανικά (αυτά που μεγαλώνουν πάνω από το έδαφος) καταναλώνονταν. Δυστυχώς, οι καλλιέργειες φυτεύτηκαν απρόσεκτα και την εποχή της συγκομιδής οι άνδρες έφυγαν για να παραστούν σε μεταρρυθμιστικά συνέδρια. Η κα Άλκοτ και οι κόρες της διέσωσαν ό,τι ήταν δυνατόν, αλλά μέχρι το χειμώνα οι Λέινς και οι Άλκοτς ήταν τα μοναδικά εναπομείναντα μέλη της κοινότητας και ήταν στα πρόθυρα της λιμοκτονίας. Τον Ιανουάριο του επόμενου έτους, το πείραμα είχε εγκαταλειφθεί.[6] Στο ύστερο κίνημα αυτής της χώρας, ο Χένρι Σ. Κλαμπ (1827-19?) ήταν ηγετική μορφή. Ο Κλαμπ έδωσε στη φιλοσοφία του μια ευρεία αναγνώριση στα τελευταία του χρόνια, ως πρόεδρος της Αμερικανικής Χορτοφαγικής Εταιρείας (τέλη του 19ου και αρχές του 20ου αιώνα). Θεωρούσε πως η χορτοφαγία είχε τη βάση της στις αρχές των Γραφών· και πίστευε ότι η παλαιοχριστιανική εκκλησία ήταν χορτοφαγική, αλλά διαβρώθηκε από τον Κωνσταντίνο[7]. Ο Κλαμπ, συγκεκριμένα, υποστήριζε του υπαίθριους κήπους και τον αποικισμό των χορτοφάγων, καθώς και τα ελευθεριακά σχολεία και κολέγια, «μακριά από τη μόλυνση της σάρκας, του αλκοόλ και των κοινωνικών κακών…»[8]
Η Χορτοφαγική Εταιρεία Μετανάστευσης του Κάνσας δημιουργήθηκε από τον Χένρι Σ. Κλαμπ το 1855, για να καθιερώσει μια μόνιμη στέγη για τους χορτοφάγους. Αναμενόταν να συγκεντρώσει χορτοφάγους κοινών συμφερόντων και στόχων· αλλιώς, «όντας απομονωμένοι και μόνοι στη χορτοφαγική πρακτική τους, μπορεί να βυθιστούν σε σαρκοφαγικά συνήθεια»[9]. Η πρώτη συνάντηση της εταιρείας πραγματοποιήθηκε στη Νέα Υόρκη στις 16 Μαΐου 1855. Η μετοχική αρχή εγκρίθηκε, με το στόχο να αποκτηθούν έτσι τα πλεονεκτήματα του πολιτισμού για τους εποίκους, συμπεριλαμβανομένων των γεωργικών εργαλείων και των ελαιοτριβείων. Ο Τσαρλς Ντεγούλφ, από τη Φιλαδέλφια, ευγενής, έγινε πρόεδρος. Κατά την πρώτη συνεδρίαση σαράντα επτά υπέγραψαν σύμφωνο για να μεταναστεύσουν, και είκοσι έξι ακόμα δήλωσαν ότι θα μπορούσαν πιθανότατα να πάνε, μαζί με συγγενείς και φίλους. Τα ατομικά τους κεφάλαια ποίκιλαν, αναφέρθηκε, από $50 έως $10.000.[10] Ο Δρ Τζον Μακλόρεν εστάλη στο Κάνσας για να φτιάξει μια ευνοϊκή θέση για την αποικία, και εμφανίστηκε στην εταιρεία τον Ιανουάριο του 1856, υποστηρίζοντας μια οκταγωνική διευθέτηση κοντά στο Φορτ Σκοτ, στον ποταμό Νίοσο. Η οργάνωση της εταιρείας ολοκληρώθηκε στη συνέχεια με την υιοθέτηση ενός συντάγματος, στο προοίμιο του οποίου αναφερόταν:
«ΕΚΤΙΜΩΝΤΑΣ ότι, η πρακτική της χορτοφαγικής διατροφής είναι το καλύτερο για την ανάπτυξη των ανώτερων και ευγενέστερων αρχών της ανθρώπινης φύσης, και η χρήση της σάρκας των ζώων για τροφή τείνει προς το φυσικό, ηθικό και πνευματικό τραυματισμό της ανθρωπότητας, και είναι επιθυμητό αυτά τα πρόσωπα που πιστεύουν στη χορτοφαγική αρχή να έχουν κάθε ευκαιρία να ζήσουν σύμφωνα με αυτή, και πρέπει να ενωθούν στη διαμόρφωση μιας εταιρείας για τη μόνιμη εγκατάσταση σε κάποιο τμήμα αυτής της χώρας, σε ένα σπίτι όπου η σφαγή των ζώων για τροφή θα απαγορεύεται, και όπου η αρχή της χορτοφαγικής δίαιτας μπορεί να είναι δίκαια και πλήρως δοκιμασμένη, ώστε να αποδείξει τα πλεονεκτήματά της, …»[11]
Με τη δημιουργία μιας μόνιμης στέγης για χορτοφάγους, πιστευόταν ότι θα μπορούσε να ακολουθηθεί ένα πρόγραμμα συντονισμένης δράσης, με ένα σύστημα άμεσης θεραπευτικής αγωγής, καθώς και να επιτραπεί η άσκηση της χορτοφαγική αρχής. Τα μέλη όφειλαν να έχουν καλό ηθικό χαρακτήρα, να μην έχουν σκλάβους και οι αιτήσεις έπρεπε να εγκριθούν από το διοικητικό συμβούλιο.
Οι υπάλληλοι της εταιρείας επέβαλαν άμεσα μια αξιολόγηση του δέκα τοις εκατό (50 σεντς ανά μετοχή), για να παρέχουν ένα ταμείο με το οποίο θα ανέγειραν ένα πριονιστήριο και έναν αλευρόμυλο, θα αγόραζαν ένα απόθεμα προμηθειών, σπόρους σιταριού, σκηνές, μαγειρικά σκεύη, κλπ. Κάθε μέλος κλήθηκε να πληρώσει 10 δολάρια στο ταμείο της εταιρείας, η έδρα της οποίας ήταν στον αριθμό 308 του Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης.[12] Ο Κλαμπ ανακοίνωσε ότι τα άτομα που θα γίνουν μέλη πριν από το τέλος του μήνα (Ιανουάριος 1856) θα αποκαλεστούν ιδρυτές και θα συμμετέχουν στην κλήρωση.[13] Το New York Tribune ανακοίνωσε ότι η εταιρεία τότε αποτελούνταν από πενήντα περίπου οικογένειες, με συγκεντρωμένο μετοχικό κεφάλαιο περίπου 75.000 δολάρια. Οι μέτοχοι ήταν στο ένα τρίτο τους αγρότες, και στα δύο τρίτα τους μηχανικοί και επαγγελματίες άνδρες – ένα όχι και πολλά υποσχόμενο ποσοστό για τη ζωή στα σύνορα.[14]
Η Χορτοφαγική Εταιρεία Μετανάστευσης του Κάνσας ήταν η πρώτη που θα εγκρίνει το οχταγωνικό σχέδιο εποίκισης, ένα σχέδιο που επίσης διατυπώθηκε από τον Χένρι Κλαμπ.[15] Η συμμετοχή στην εταιρεία ήταν περιορισμένη σε χορτοφάγους, και ως εκ τούτου οι οικισμοί θα ήταν περιορισμένου χαρακτήρα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι επενδυτές έλαβαν αιτήσεις από πολλούς επίδοξους έποικους στο Κάνσας που δεν συμφωνούσαν με αυτό τον περιορισμό, αλλά που συμφωνούσαν κατά τ` άλλα με τα αντικείμενα των ιδρυτών – την αντίθεση στη δουλεία[16] και την υπεράσπιση της ηθικής ζωής. Έτσι φαινόταν ότι με την ίδρυση πολλών οικισμών, χορτοφαγικών και μη, η πιθανότητα επιτυχίας των αποικιών και χρηματικής επιστροφής στους επενδυτές, θα βελτιωνόταν σημαντικά.
Όποια και αν ήταν τα κίνητρά τους, ο Κλαμπ και οι συνεργάτες του αποφάσισαν να οργανώσουν μια δεύτερη εταιρεία, ως συμπλήρωμα στη χορτοφαγική εταιρεία, γνωστή ως Εταιρεία Οκτάγωνων Οικισμών.[17] Η εν λόγω εταιρεία επρόκειτο να αποφύγει τον χορτοφαγικό περιορισμό, αλλά κατά τα άλλα ήταν σε μεγάλο βαθμό όμοια με την αδελφή εταιρεία. Η εταιρεία Οκτάγωνων άνοιξε τα βιβλία της για συνδρομές τον Φεβρουάριο του 1856, και μέχρι το τέλος του μήνα είχε αρκετά μέλη για να ξεκινήσει ένα οκτάγωνο χωριό τεσσάρων τετραγωνικών μιλίων. Ήλπιζαν να σχηματίσουν μια πόλη ίση σε μέγεθος με αυτή της Χορτοφαγικής εταιρείας, στο Νίοσο, απέναντι από την προκάτοχό της.[18] Οι υπάλληλοι της χορτοφαγικής οργάνωσης εργάζονταν επίσης στην εταιρεία Οκτάγωνων, ο Τσαρλς Ντεγούλφ ως πρόεδρος, ο Δρ. Τζον ΜακΛώρεν ταμίας και πρωτοπόρος στο Κάνσας, και ο Χένρι Κλαμπ γραμματέας. Ένας αντιπρόσωπος διορίστηκε για τη Μεγάλη Βρετανία (ο Ρόμπερτ Κλαμπ) και ένας άλλος για τη Νέα Υόρκη.[19] Το καταστατικό της εταιρείας ανακοίνωσε τα ακόλουθα αντικείμενα:
«1. Ο σχηματισμός μιας ένωσης προσώπων με αυστηρές αρχές εγκράτειας, οι οποίοι, κατά την υποδοχή των μελών, πρέπει να έχουν εγγυήσεις ότι θα σχετίζονται με την καλή κοινωνία, και ότι τα παιδιά τους θα μορφωθούν σύμφωνα με τις πλέον ευνοϊκές συνθήκες, και θα εκπαιδευτούν κάτω από ένα καλό παράδειγμα.
2. Η έναρξη ενός εποικισμού στα εδάφη του Κάνσας, για την άσκηση γεωργίας και όμοιων μηχανικών τεχνών, όπως μπορούν να εισαχθούν επωφελώς.
3. Η προώθηση της θέσπισης των καλών και δίκαιων νόμων σε αυτό το έδαφος, για το σεβασμό στην ελευθερία και την αντιπαράθεση στη σκλαβιά και την καταπίεση σε κάθε μορφή».[20] Οι επενδυτές της κοινότητας σχεδίασαν για το μοντέλο της κοινότητάς τους «ένα υδροθεραπευτικό ίδρυμα, μια γεωργική σχολή, ένα επιστημονικό ινστιτούτο, ένα μουσείο αξιοπερίεργων και μηχανικών τεχνών, και απλά σχολεία».[21] Το «υδροθεραπευτικό ίδρυμα» ή υδροθεραπευτικό πρότζεκτ, θα καταλάβει περίοπτη θέση στα σχέδια των ιδρυτών, αρκετοί εκ των οποίων ανήκαν στο ιατρικό επάγγελμα. Οι υδροθεραπευτικές εταιρείες καθιερώθηκαν τότε σε πολλά μέρη· μια οργανώθηκε στο Λόρενς το Μάρτιο του 1855. Έδωσαν έμφαση στην «επιστροφή στη φύση», με την αποφυγή ναρκωτικών και πατενταρισμένων φαρμάκων τα οποία διαφημίζονταν πολύ τότε. Το σύνταγμα της εταιρείας του Λόρενς προέβλεπε στο προοίμιό της, «ότι η υδροθεραπεία, συμπεριλαμβανομένων των υπηρεσιών υγιεινής νερού, αέρα, φωτός, τροφίμων, θερμοκρασίας, άσκησης, ύπνου, ρούχων και των παθών στις διάφορες τροποποιήσεις τους, αποτελεί ένα ολοκληρωμένο και άφθονο Materia Medica, ικανό να παράγει όλα τα πραγματικά αποκαταστατικά αποτελέσματα που ενδεχομένως υπάρχουν για όλες τις ασθένειες … »[22]
Το σχέδιο του οκτάγωνου οικισμού, το οποίο εγκρίθηκε τόσο από τη Χορτοφαγική όσο και από την Οκταγωνική Εταιρεία, ήταν ένα μοναδικό χαρακτηριστικό των έργων. Κάθε οκτάγωνος οικισμός επρόκειτο να αποτελείται από τέσσερα τετραγωνικά μίλια, ή 2.560 στρέμματα. Πάνω σε αυτή την έκταση επρόκειτο να δημιουργηθεί ένα πλήρες οκτάγωνο, του οποίου τα οκτώ τμήματα, το καθένα θα χωριζόταν σε δύο αγροκτήματα των 102 στρεμμάτων το καθένα. Κάθε ένα από τα δεκαέξι αγροκτήματα θα βρισκόταν μπροστά από το κεντρικό οκτάγωνο 208 στρεμμάτων, τα οποία επρόκειτο να χρησιμοποιηθούν ως κοινοί βοσκότοποι ή πάρκο, και θα χρησιμοποιούνταν από τους διαχειριστές για το ίσο όφελος των εποίκων. Μια κοινή ζωή μπορούσε να επιτευχθεί τοποθετώντας κάθε αγρόκτημα απέναντι από το κεντρικό οκτάγωνο, στο κέντρο του οποίου θα κατασκευαζόταν ένα οκτάγωνο δημόσιο κτήριο, για να χρησιμεύσει ως αποθήκη, χώρος συγκεντρώσεων, σχολείο και εκκλησία. Από τα τέσσερα μίλια που είχαν αρχικά συμπεριληφθεί, οι τέσσερις γωνίες που παραμένουν έξω από τον οκτάγωνο οικισμό θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για δασικές ή λιβαδικές εκτάσεις. Είχε προγραμματιστεί τέσσερα από αυτά τα οχτάγωνα χωριά να γίνουν μια «πόλη» δεκαέξι τετραγωνικών μιλίων, με ένα τετράγωνο 584 στρεμμάτων στο κέντρο, για να αξιοποιηθεί ως γεωργική σχολή και πρότυπο αγρόκτημα.[23]
Το σχέδιο του οκταγωνικού οικισμού στόχευε στο να δώσει στους δυτικούς εποίκους μερικά από τα πλεονεκτήματα της Ανατολής, με την ελπίδα πως θα αποφύγουν τη μισητή απομόνωση των συνόρων. Κάθε έποικος θα ζούσε σε ένα χωριό, θα απολάμβανε την ενίσχυση και την προστασία των συντρόφων του, και θα επιτύγχανε κοινωνικά και εκπαιδευτικά πλεονεκτήματα που διαφορετικά δεν θα ήταν δυνατά. Η βιβλιογραφία του έργου τόνισε ιδιαίτερα την αύξηση της αξίας των ακινήτων που θα προέκυπταν από αυτή τη μορφή οικισμού. Με την ελπίδα ότι το οκταγωνικό χωριό θα γίνει το κέντρο μιας πόλης, ένα λεπτομερές σχέδιο εκπονήθηκε για να διαιρέσει τις γεωργικές εκμεταλλεύσεις σε τμήματα· το κάθε ένα θα χωριζόταν σε οκτώ τετράγωνα, είκοσι τμημάτων το καθένα, που θα ποίκιλλε σε μέγεθος από το κέντρο.[24] Κάθε αγοραστής μετοχών της εταιρείας θα κατέβαλε ένα δολάριο ως τέλος εισόδου, καθώς και μια πρώτη δόση δέκα λεπτών για τις μετοχές των πέντε δολαρίων, και δεν θα μπορούσε να πάρει λιγότερες από είκοσι ούτε περισσότερες από 240 μετοχές.[25] Θα είχε δικαίωμα σε όσες περιοχές στην πόλη ανάλογα με τις μετοχές που πήρε. Η εταιρεία θα κατέβαλε 1,25 δολάρια ανά στρέμμα στην κυβέρνηση για τη γη της, και όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για διατάξεις, κατασκευή δρόμων, δημόσια σχολεία, μύλους και καταστήματα. Τα κέρδη από τα ελαιοτριβεία θα έπρεπε να κατανέμονταν μεταξύ των μετόχων. Η εταιρεία θα αποκτούσε επίσης εργαλεία και ζώα εργασίας για κάθε μέτοχο, και θα εξέδιδε προσωρινά χρηματόγραφα για τη χρήση των εποίκων του.[26]
Σχετικά με τη μετανάστευση στα σύνορα του Κάνσας, η Χορτοφαγική και η Οχταγωνική Εταιρεία Εποικισμού έδρασαν ομόφωνα. Ο Δρ Μακλόρεν, απεσταλμένος από τη Χορτοφαγική Εταιρεία το φθινόπωρο του 1855, είχε ήδη αναφέρει μια ευνοϊκή τοποθεσία στο Νίοσο. Τώρα λειτουργούσε επίσης ως ταμίας και πρωτοπόρος της Οκταγωνικής εταιρείας με έδρα την «Οκτάγωνη Πόλη, μέσω του Φορτ Σκοτ». Ένα οριστικό σχέδιο μετανάστευσης εκπονήθηκε, το σχέδιο του οκταγωνικού οικισμού που καθιστά αναγκαία την άφιξη των εποίκων σε ομάδες των δεκαέξι, ή πολλαπλάσιες αυτού. Κάθε ομάδα επρόκειτο να έχει έναν αρχηγό και έναν καθορισμένο χρόνο και τόπο αναχώρησης, και το σύνολο των μελών κατάλληλα κατανεμημένο μεταξύ των διαφόρων επαγγελμάτων. Ο Ντεγούλφ και ο Κλαμπ θα υπηρετούσαν εξίσου ως επικεφαλής των εταιρειών.[27] Η Χορτοφαγική (ή η Οκταγωνική) εταιρεία είχε δεχτεί μάλλον ευρεία δημοσιότητα κατά τους πρώτους μήνες του 1856. Αργά το Μάρτιο του ίδιου έτους, μια ομάδα πρωτοπόρων, που αποτελείτο από μέλη και των δύο εταιρειών, προχώρησε μέχρι τον ποταμό Μισούρι, με δύο ακόμη τέτοιες ομάδες να ακολουθήσουν τον Απρίλιο.[28]
Την πρώτη Μαΐου (1856) o Κλαμπ έκανε μια εκτενή αναφορά για την πρόοδο της αποικίας. Η περιοχή που επιλέχτηκε ήταν στη δυτική όχθη του ποταμού Νίοσο, δυτικά του Φορτ Σκοτ, και έξι μίλια νότια της τοποθεσίας του Χάμπολτ. Μια έκταση τριάντα δύο τετραγωνικών μιλίων είχε αποκτηθεί (οκτώ οκτάγωνα), συμπεριλαμβανομένης της ακτής, του λιβαδιού και του δάσους. Ένα κτήριο δημιουργήθηκε τότε ως κατάστημα και κεντρικό γραφείο της εταιρείας. Από αυτό εξαπλώθηκαν οκτώ δρόμοι, σύμφωνα με το οκταγωνικό σχέδιο. Τα οκτώ οκτάγωνα στη συνέχεια χαρτογραφήθηκαν. Σύμφωνα με τον Κλαμπ, οι μετανάστες αριθμούσαν περίπου εκατό άτομα, με είκοσι βόδια, πέντε ή έξι άλογα και ένα μύλο αλέσματος. Χορτοφάγοι σιδεράδες, αγρότες και ξυλουργοί βρίσκονταν επί των εδαφών.[29] Αφού σχεδιάστηκε η Πόλη του Νίοσο, φαίνεται να βίωσε μια παροδική έκρηξη. Εδάφη που αγοράστηκαν στις αρχές Μαΐου σε τιμές ύψους έως $40 πωλήθηκαν λίγες μέρες αργότερα υπερτιμημένα μέχρι και $197.50. Τότε έφτασαν μετανάστες από όλες τις κατευθύνσεις· η πλειοψηφία ήρθε τον Απρίλιο, τον Μάιο και τον Ιούνιο[30].
Το σχέδιο που άρχισε τόσο έξοχα κατέληξε σε πλήρη αποτυχία. Φαίνεται βέβαιο ότι προκειμένου να αποκτήσουν εποίκους οι επενδυτές έκαναν λαμπρές υποσχέσεις που δεν γινόταν να εκπληρωθούν. Δεν υπήρχε παρά ένα αλέτρι στο σύνολο των εγκαταστάσεων, αν και οι λειτουργοί είχαν υποσχεθεί εργαλεία και ζώα για κάθε μέτοχο (δηλαδή, έποικο). Η υπόσχεσή τους να κατασκευάσουν ένα μύλου αλέσματος-πριονίσματος επίσης δεν υλοποιήθηκε. Ένας συγγραφέας κατηγορεί τους επενδυτές για «κακοδιαχείριση», αν όχι για κάτι χειρότερο.[31] Η τοποθεσία της αποικίας ταλανιζόταν από κουνούπια, και κρυολογήματα και πυρετός εξαπλώθηκαν στους εποίκους.[32] Οι «ανεξάντλητες» πηγές στέρεψαν, και οι καλλιέργειες που φυτεύτηκαν δέχθηκαν επιδρομές από γειτονικούς Ινδιάνους.[33] Το αποτέλεσμα ήταν πικρή απογοήτευση και πολλά δεινά. Καθώς πλησίαζε ο χειμώνας, όλοι όσοι μπορούσαν να φύγουν έφυγαν. Υπήρξε μεγάλη θνησιμότητα μεταξύ των παιδιών και των ηλικιωμένων. Με την επόμενη άνοιξη (1857) μόλις ένα ίχνος του οικισμού παρέμεινε, αν και η ροή κατά μήκος του οποίου βρίσκονταν οι επιχειρήσεις είναι ακόμα γνωστό ως Χορτοφαγικός Κολπίσκος [Vegetarian Creek].[34]
Μεταξύ των παραγόντων που οδήγησαν στην αποτυχία της αποικίας, οι «πωλήσεις υψηλής πίεσης» των επενδυτών φαίνεται να κατέχουν την πρώτη θέση. Έγιναν πάρα πολλές υποσχέσεις για πατερναλιστική βοήθεια στους εποίκους. Το μέγεθος των αγρών (μόνο 102 στρέμματα), μπορεί να αποθάρρυνε τους μετανάστες[35], αλλά το πιο απογοητευτικό από όλα ήταν η αδυναμία τους να κατασκευάσουν μύλους και άλλες εφαρμογές που είχαν υποσχεθεί. Ως μέλη αριθμούνταν πολλοί ανατολίτες, οι οποίοι δεν ήταν προετοιμασμένοι για τη ζωή στα σύνορα, ένα σημαντικό γεγονός σχετικά με την εγκατάλειψη της αποικίας. Οι κατηγορίες, που έγιναν από πολλούς εκ των εποίκων, για την ανεντιμότητα των δικαιούχων δεν μπορούν να αποδειχθούν πλήρως. Φαίνεται, ωστόσο, ότι τα χρήματα συγκεντρώθηκαν με σκοπό τη σωστή έναρξη της αποικίας, κάτι το οποίο δεν ήταν τόσο συνηθισμένο.[36] Όσοι κατέφυγαν στον Κλαμπ για βοήθεια απογοητεύτηκαν, καθώς δεν είχε χρήματα να τους επιστρέψει.[37]
Η μεταγενέστερη ιστορία της χορτοφαγίας ήταν πιο επιτυχής από την οπτική του εποικισμού. Το 1890 ο Χένρι Κλαμπ, τότε πρόεδρος της Χορτοφαγικής Εταιρείας της Αμερικής, έγινε ο συντάκτης του Food, Home and Garden, το οποίο το 1900 ενώθηκε με το Vegetarian Magazine, που εκδόθηκε από τη Χορτοφαγική Εταιρεία στο Σικάγο.[38] Ο Κλαμπ ήταν τότε πολύ δραστήριος στην προώθηση των χορτοφαγικών αποικιών σε όλη τη χώρα και έκανε προσωπικές περιοδείες για να εντοπίσει ευνοϊκές τοποθεσίες. Το Vegetarian Magazine και ο διάδοχός του, The Vegetarian and our Fellow Creatures, δημοσίευσαν πολλά θέματα για τέτοιες αποικίες κατά το πρώτο τέταρτο του εικοστού αιώνα. Το 1920 ο τόπος έκδοσης του περιοδικού μεταφέρθηκε σε μία από αυτές τις αποικίες, στο Άινταχο.[39]
1. Ο Arthur Meier Schlesinger, στο New Viewpoints in American History (New York 1926), σελ. 215, παραθέτει το δοκίμιο του Lowell στο Thoreau, “Κάθε πιθανή μορφή διανοητικής και φυσικής δυσπεψίας έφερε τα ευαγγέλιά της.” Ακόμα και το πίτουρο είχε τους προφήτες του, και οι γάντζοι και τα μάτια τη χρήση τους ως υποκατάστατα κουμπιών.
2. Encyclopedia Americana, v. 27 (New York, Chicago, 1923), σελ. 720.
3. Dictionary of American Biography, v. I (New York, 1928), σελ. 139.
4. Αυτόθι, τόμος 7 (New York, 1931), σελ. 479-80. Επίσης το Philadelphia Bulletin, όπως παρατέθηκε στο The Vegetarian and Our Fellow Creatures, το Σεπτέμβρη του 1902. Το Graham Journal of Health and Longevity εμφανίστηκε στο τέλος της δεκαετίας του τριάντα (Ντέιβιντ Κάμπελ, επιμέλεια) και το 1839 ο Γκράχαμ δημοσίευσε την πιο φιλόδοξη δουλειά του, Lectures on the Science of Human Life (2 vols., 1858). Ο Οράτιος Γκρίλι ήταν ακόλουθος του Γκράχαμ.
5. Ο Λέιν έγραψε το A Brief Practical Essay on the Vegetable Diet (1847).
6. Dictionary of American Biography, v. I, σελ. 139-140. Υπάρχει μια πολύ καλή αναφορά εδώ για τις πολλές μεταρρυθμιστικές θεωρίες του Άλκοτ. Η Fruitlands δεν αρίθμησε ποτέ περισσότερα από έντεκα άτομα.
7. The Vegetarian Magazine, Νοέμβρης, 1897. Άλλοι ηγέτες του κινήματος, κοντά στην αρχή του αιώνα, περιλαμβάνουν τους Dr. J. H. Kellogg, Battle Creek, τον La Follette και τον Clarence Darrow of Chicago. Οι Αντβεντιστές της Έβδομης Μέρας έχουν ενστερνιστεί τη χορτοφαγία.
8. Αυτόθι, February, 1900, σελ. 12. Σχετικά με τον αποικισμό, βλέπε παρακάτω.
9. Χένρι Σ. Κλαμπ, στο Water-Cure Journal, συντετμημένο στο Lawrence Herald of Freedom, 28 Απριλίου, 1855.
10. Life Illustrated της 2ας Ιουνίου, 1855. Παρατιθέμενο στο Herald of Freedom της 11ης Αυγούστου. Το Σεπτέμβρη αυτού του χρόνου αναφέρθηκε ότι είχαν πουληθεί 4000 μετοχές. Για να ενθαρρύνει τις πωλήσεις, η πρώτη πληρωμή ήταν τόσο χαμηλή όσο και δέκα σεντς, και τα άτομα χωρίς κεφάλαιο μπορούσαν να πληρώσουν τις μετοχές τους με εργασία.
11. Frank w. Blackmar, Kansas, A Cyclopedia of State History (two vols., Chicago, 1912), τόμος. 2, σελ. 842.
12. Αυτόθι, σελ. 843.
13. Life Illustrated, συντετμημένο στο Herald of Freedom, January 19, 1856.
14. New York Daily Tribune, 21 Ιανουαρίου, 1856. Μια παρεμφερής κριτική πρός τους εποίκους της Ανατολής, συμπεριλαμβανομένων αυτών της New England Emigrant Aid Company, ήταν η έλλειψη της προετοιμασίας τους για τη ζωή στα σύνορα, σε αντίθεση με αυτούς της Μέσης Δύσης.
15. Βλέπε παρακάτω για μια περιγραφή αυτού του σχεδίου.
16. Υπήρξε μεγάλο ρεύμα αποικισμού στο Κάνσας από τις ελεύθερες πολιτείες το 1856 παρά το ότι ήταν περίοδος «ταραχών» αν και το κίνημα ήταν πολύ πιο μεγάλο το 1857. Ένας αριθμός ομάδων που ήρθε την άνοιξη του 1856 ήταν ημιστρατιωτικού χαρακτήρα, κάποιοι μάλιστα είχαν προσληφθεί να πολεμήσουν για το Νότο, άλλοι για το Βορρά, όπως έρχονταν οι περιστάσεις. Ο συγγραφέας δεν έχει λόγο να πιστεύει ότι οι δύο εταιρείες που αναφέρονται εδώ ήταν σε αυτή την κατηγορία.
17. Οι Εταιρείες Χορτοφαγικών και Οκτάγωνων Οικισμών έχουν μια ιστορία τόσο στενά συνδεδεμένη που κάποιες φορές είναι δύσκολο να γίνει διαχωρισμός μεταξύ τους. Υπάρχουν άλλα παραδείγματα παράλληλων και συνδεδεμένων εταιρειών στη εδαφική περίοδο· η American Settlement Company και η New York Kanzas League αποτελούν παράδειγμα.
18. Έγγραφο, The Octagon Settlement Company, Kanzas (N. Y., 1856), σελ. 3.
19. Αυτόθι, σελ. 2.
20. Blackmar, Kansas, v. 2, σελ. 380.
21. Έγγραφο, The Octagon Settlement Company, Kanzas, σελ. 4. Κάθε μέλος συμφώνησε να απέχει από τα δηλητηριώδη οινοπνευματώδη ποτά. Οι άντρες του “Maine Law” διακρίθηκαν ανάμεσα στους επίκους της Ανατολής στην περιοχή του Κάνσας.
22. Καταστατικό της Lawrence Hydropathic Hygienic Society, Herald of Freedom, 31 Μαρτίου 1855. Ένα κτήριο υδροθεραπείας επρόκειτο να κατασκευαστεί πάνω σε έναν εύκολα προσβάσιμο λόφο στην «Οκτάγωνη Πόλη».
23. Έγγραφο, The Octagon Settlement Company, Kanzas, σελ. 5, 6. Η προμετωπίδα έχει μια λεπτομερή εικόνα.
24. Αυτόθι, σελ. 6.
25. Η ίδια η πράξη διέφερε από το αρχικό σχέδιο, ένα γεγονός το οποίο πρέπει να φέρνουμε στο μυαλό όταν σκεφτόμαστε τη μεταγενέστερη ιστορία των αποικιών. Η τεχνική της προώθησης της πόλης στα δυτικά σύνορα ήταν μια μορφή τέχνης, ανοιχτή σε όσους κατέχουν το “χάρισμα της πάρλας” και μια φυσική οξυδέρκεια. Το κεφάλαιο δεν ήταν αρχική αναγκαιότητα, αν και φυσικά θα ακολουθούσε ως ζήτημα.
26. Έγγραφο, The Octagon Settlement Company, Kansas, σελ. 6. Το σχέδιο της New England Emigrant Aid Company ήταν κάπως παρόμοιο. Και αυτοί ήλπιζαν να εγκαταστήσουν κέντρα ανατολικής κουλτούρας στις άγριες περιοχές και να κερδίσουν από αυξήσεις στην αξία της γης που είχαν υπό την κατοχή τους, κυρίως τα οικόπεδα στην πόλη.
27. Αυτόθι., σελ. 10. Δίνεται μια λεπτομερής λίστα μεταναστών για την πρώτη εταιρεία, ταξινομημένη σύμφωνα κατ` επάγγελμα.
28. Daily Missouri Democrat, 26 Μαρτίου, 1856. Συντετμημένο στο “Webb Scrap Books” (Thomas H. Webb, compiler), τόμος 10, σελ. 185. Αυτή η συλλογή περιέχει ένα τεράστιο αριθμό αποκομμάτων εφημερίδων από όλη τη χώρα, αναφορικά με τα πρώτα χρόνια του Territorial Kansas, και τώρα είναι στη βιβλιοθήκη του Kansas State Historical Society.
29. Ανταπόκριση του Κλαμπ, Herald of Freedom, 3 Μαΐου, 1856. Οι ανακοινώσεις για νέες πόλεις ήταν συχνές στις εδαφικές εφημερίδες, και συχνά ήταν πολύ ευλογικές, σαν μέσο διαφήμισης. Στην πραγματικότητα, η έλλειψη κεφαλαίου απέτρεψε τον αποικισμό από το να καθιερωθεί στην πρόταση του μεγάλου σχεδίου.
30. Neosho City correspondence of May 12, of the Daily Missouri Republican, May 23, 1856. Οι εφημερίδες του Σεντ Λιούις είχαν πολλές ειδήσεις για τα σύνορα του Κάνσας. Το παραπάνω φαίνεται να είναι μια τυπική σημείωση πληθυσμιακής αύξησης.
31. L. Wallace Duncan, History of Neosho and Wilson Counties, Kansas (Fort Scott, 1902), σελ. 37-38. Ο Κλαμπ φαίνεται να έχει εγκαταλείψει το πείραμα του Κἀνσας βιαστικά. Στη συνέχεια, αφού άφησε το Κάνσας έγινε γνωστός ως ο ηγέτης της χορτοφαγίας στην Αμερική. Την εποχή του τολμήματος στο Κάνσας ήταν αρκετά νέος.
32. Mrs. Miriam D. Colt, Went to Kansas, (Watertown, 1862), σελ. 88. Ιούνιος, 26η καταχώρηση: «Πολλά μέλη της εταιρείας μας ξαφνικά αρρώστησαν και έκαναν πυρετό».
33. Duncan, op. cit., σελ. 38. Η αποικία βρισκόταν δίπλα στα σύνορα του New York Indian Reserve και του καταυλισμού Osage. Εικονικά, δεν ήταν ανοιχτή για εποικισμό. Μέχρι να πάει εκεί ο νόμος και τάξη, ήταν ένα είδος “no man’s land” εκείνο τον καιρό. Η άμεση περιοχή δεν ερευνήθηκε μέχρι το 1857 και το 1858. Οι μπελάδες ήταν συχνοί, και οι αντάρτικες συγκρούσεις άνθισαν.
34. Αυτόθι, σελ. 38. Ο Andreas, στο History of Kansas (Σικάγο, 1883), σχολιάζει στη σελίδα 668 ότι τέσσερις έποικοι έμειναν μόνιμα – οι Charles Baland, Z. J. Wizner, και Watson και S. J. Stewart. Ο ίδιος συγγραφέας έχει μια σύντομη βιογραφία του Samuel J. Stewart στη σελίδα 675. Υπηρέτησε στη Free-State legislature του 1857, και πήρε ενεργά μέρος στον Εμφύλιο Πόλεμο.
35. Ο Andreas τονίζει (σελ. 688) ότι οι δύο Stewarts ήταν τόσο απογοητευμένοι από τις συμφωνίες που εντόπισαν claims αλλού.
36. Blackmar, Kansas, τόμος. 2, σελ. 842.
37.Αύγουστος, 11η καταχώρηση, Colt, Went to Kansas, p. 128: “Ο άντρας μου είχε αγχωθεί για να δει τον κ. Κλαμπ στο τότε μόνιμο σπίτι του, στον κόλπο Στόουν… για να δει αν θα του δώσει πίσω κάποιο από το ποσό που του είχε δώσει… Ο κ. Κλαμπ δεν είχε χρήματα για να του καταβάλει, αλλά μας άφησε καλαμπόκι και κριθάρι. Φημολογείται ότι ο Χ. Κλαμπ έχει καταφύγει στην τωρινή κατοικία του, ότι μπορεί να φύγει κρυφά από την περιοχή. Δεν υπάρχει νόμος από τον οποίο να επωφεληθούμε για να πάρουμε τα χρήματά μας που του δώσαμε για την εταιρεία.
38. The Vegetarian Magazine, Ιανουάριος, 1900, σελ. 12. Ο Αιδεσιμότατος Clubb ήταν τότε πάστορας της Βιβλικής Χριστιανικής Εκκλησίας της Φιλαδέλφεια. Πέραν της προώθησης της χορτοφαγικής πίστης, η Χορτοφαγική Εταιρεία επίσης πούλαγε διάφορα χορτοφαγικά προϊόντα εκείνο τον καιρό: φυστικοβούτυρο, Kunghphy (ένα υποκατάστατο του καφέ), χορτοφαγικό σαπούνι, ko nut (ένα βούτυρο από κακάο), αλεύρι Γκράχαμ, κλπ. Συγκρίνετε τα Kellogg και άλλα εμπορικά προϊόντα του σήμερα. Η χορτοφαγία έτσι κεφαλαιοποιήθηκε αρκετά.
39. Πληροφορίες από διάφορα τεύχη του Vegetarian Magazine και των διαδόχων του. Η χορτοφαγία στην Αμερική ήταν πάντα στενά συνδεδεμένη με την ποτοαπαγόρευση. Ο Clubb ήταν ο συγγραφέας το 1858 του The Maine Liquor Law (New York, 1856), μια ιστορία της ποτοαπαγόρευσης και του ηγετικού υποστηρικτή της, Neal Dow. Ο Clubb επίσης έγραψε τη σειρά History of Vegetarianism, το 1907. Μια όμοια με αυτή του Clubb εμφανίζεται στο εξώφυλλο του Vegetarian Magazine το Φεβρουάριο του 1900. Η John Crerar Library του Σικάγο έχει ένα ατελές αρχείο του Vegetarian Magazine και των διαδόχων του. Η Kansas State Historical Society έχει έγγραφα και άλλες πληροφορίες ενδεικτικές του εγχειρήματος του Κάνσας.